Αναγκαστικές σκέψεις

Μέσα στους χιλιάδες προβληματισμούς για επιβίωση και καθήκοντα πολίτη – γονιού – συζύγου – ανθρώπου, έρχεται και η αναγκαστική σκέψη να μου τριβελίζει το νου.

Ξεκίνησε πριν από 2 περίπου χρόνια (στην αρχή της απειλής της κρίσεις περίπου) με «βομβαρδισμό» από τουρκικές σειρές σε τηλεοπτικά κανάλια που καθήλωσαν τον γυναικείο πληθυσμό κάθε ηλικίας  - κοινωνικής τάξης και μόρφωσης, με στόχο να εκμαιεύσουν την συμπάθεια για το λαό της Τουρκίας και να ξυπνήσουν μνήμες από τη ζωή του Έλληνα στα τότε γλυκά χρόνια της πρώην πατρίδας. 

Την  ακολούθησαν ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση πάντα από περιοχές της γείτονας Τουρκίας, με προβολές τουριστικές, κατόπιν ήλθε η πρώτη λειτουργία στην Μεγαλόχαρη (τεμέτερον) Παναγία Σουμελά, στη συνέχεια η ελληνοτουρκική ορχήστρα κλασικής μουσικής που την είδα προχθές με τα παιδιά μας ένθερμα για αυτήν την συμμετοχή,  επίσης και το ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΙ «1821» (με ειδική εκδήλωση παρακαλώ για την έναρξή του) που μου δίνει την εντύπωση ότι αυτά που αναφέρει για την τότε ζωή μας, ο  Έλληνας μάλλον θα πρέπει να είναι ευγνώμων των τότε καταστάσεων.

Αναγκαστική σκέψη:

Τι συμβαίνει; Γιατί θέλουν να με υπνωτίσουν; Τι ετοιμάζουν πάλι οι πολιτική της χώρας μου; Γιατί άλλα διαβάζω στην δική μας ιστορία τόσων χρόνων και άλλα βλέπω στα τωρινά γύρω μου; Ποια η Αλήθεια και ποιο το Ψέμα;

Και πάλι έρχεται η αφέλεια η ανθρώπινη.

Μήπως δεν πρέπει να το βλέπω έτσι; Μήπως, η μάνα η τούρκα, η μάνα η  Γκρέκα; Μήπως, εγώ λαός και συ λαός;

Αλλά πάλι, γιατί τώρα. Γιατί όλα μαζί τόσο απότομα και όχι από τον λαό φερόμενα αλλά από τα ΜΜΕ που όποτε και αν πρόβαλλαν κάτι έτσι, με τον ίδιο ρυθμό είχαν κάποιο κακό σκοπό για τον λαό μας και ήταν κατευθυνόμενα από πολιτικά συμφέροντα.

Και ρωτώ: Συνεχίζω τις αναγκαστικές σκέψεις ή χρειάζεται να δεχθώ την ύπνωση  μήπως όταν ξυπνήσω τα δω αλλιώς;    

Υ/Γ: Από φόβο μήπως θεωρηθώ γραφική στις απόψεις μου για το λαό της γείτονας Τουρκίας σας ομολογώ πως όλοι οι άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη θεωρώ πως ήμαστε ένα, με τους ίδιους στόχους, τα ίδια συναισθήματα, τους ίδιους φόβους,  απλά δεν δέχομαι αυτή μου την θεωρία να την εκμεταλλεύονται κατά πως τους βολεύει.

Ευχαριστώ

Συμέλα – Καβάλα