Την Τρίτη 8 Φεβρουαρίου κηδέψαμε τον Βασίλη Γλάβα, έφυγε από αυτήν τη ζωή 86 ετών. Μαζί του χάθηκαν και τα τραγούδια με τη ντοπιολαλιά που συνόδευαν τη λύρα, τον κεμενέ μας.
Δεν θα ακούγονται πλέον οι αφηγήσεις της πορείας της συνέχειάς μας, έτσι όπως εμείς τις γνωρίσαμε και βιώσαμε.
Μας έλυνε πολλά προβλήματα συμμετοχών ως λυράρης ή και νταϊρετζής.
Τα τελευταία χρόνια δεν έλλειψε από κανένα σχεδόν γλέντι και δραστηριότητα του συλλόγου ιδιαίτερα μετά το θάνατο του Παπουτσή Κώστα (νταϊρετζή) και Τουλούμη Γιώργου (λυράρη).
Κάθε τραγούδι διαπλάθονταν στο δικό του ύφος, εκφράζοντας με εντυπωσιακή ακρίβεια και οικονομία μέσων του χαρακτήρα του, ως αοιδού.
Χαρακτήρας που ανήκε στο παρελθόν. Είχε μέσα του πράγματα που τον κρατούσαν ανήσυχο και είχε την επιθυμία να τα εκφράσει.
Ήθελε πάντα το τραγούδι να συνοδεύει τη λύρα, δεν δέχονταν σχεδόν ποτέ οργανικά κομμάτια. Δεν έκρυβε ποτέ πόσο καλύτερα λειτουργούσε στην ιδέα και μόνο του γλεντιού.
Πίστεψε στο πάθος και στο ένστικτο, αναδείκνυε έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, μιας αλήθειας που χάνεται στο χρόνο.
Η παρουσία του στον κοινοτικό μας βίο υπήρξε έντονη και καθοριστική.
Εξέφραζε τη συλλογική μας μνήμης, με τα τραγούδια και τους ήχους του. Οι πολλές εικόνες μαζί του αποτελούν μαρτυρίες του ανθρώπου που κρύβεται πίσω παγώνοντας το χρόνο.
Στην άσκηση της τέχνης του κατοχύρωνε τη μουσική του γνώση και δεξιοσύνη με την επιπρόσθετη σημείωση-έμφαση πως υπήρξε συνάμα αυτοδίδακτος, ικανός αοιδός, ώστε «να ευφραίνει με το τραγούδι του θεούς και ανθρώπους κατά βούληση».
Καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με όλο και λιγότερες φωνές από το παρελθόν, νοιώθεις να ανακαλύπτεις τις βαθιές καταβολές σου με την ευρύτερη σημασία τους από τα ομηρικά έπη έως σήμερα και οφείλεις να ξεπεράσεις τα σύνδρομα των οπαδών της ασυνέχειας.
Οι αναδρομικές διηγήσεις του «κατεβαίνανε από τις πηγές» του απώτατου παρελθόντος μας προς την ομογενοποίηση «ρέοντας σε μία ενιαία κοίτη, περνώντας από καταρράκτες, λίμνες, λιμνάζοντα έλη, καμπίσιες απλωσιές αφηγούνται στην πορεία τους, αυτόν τον ρου, που δεν γνωρίζει σύνορα, φραγμούς, ιδεολογήματα, προκαταλήψεις, δόγματα και κυρίως μόδες».
Οι μουσικές-χρονολογικές αφηγήσεις συνεχούς χρήσης του στις συναντήσεις μας και στα τοπικά γλέντια, είχαν φάσεις, αλλοιώσεις, φθορές, απώλειες και εμπλουτισμούς, δάνεια και αντιδάνεια.
Εξέφραζε μιαν άλλη γενιά που χάνεται ή χάθηκε.
Η φωνητική του γραμμή υπαγορευόταν απ’ τη συναισθήματα της καρδιάς του όπως τον παλιό καλό καιρό, το αντιλαμβανόταν όπως τότε.
Κάθε μέρα που περνά διαπιστώνουμε πως ένας – ένας οι «μερακλήδες» φεύγουν.
Κράτησε ζωντανή την παλιά μας μουσική, ίσως και με αυτοσχεδιασμούς, ήταν η γέφυρα με το παρελθόν.
Είναι τοις πάσι γνωστό πως η ελληνική κοινωνία που βγήκε από την κατοχή παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες που αντιμετώπισε στην ανάγκη για επιβίωσή της, γεννούσε αντιφατικές συμπεριφορές ποικίλους συμβιβασμούς αλλά και κοινωνικές ανακατατάξεις ιδιαίτερα στους ντόπιους πληθυσμούς με έντονο το τοπικό ηχόχρωμα και γλωσσικό ιδίωμα.
Ερμηνείες μιας ορμής που ανακόπηκε.
Η ιστορική πραγματικότητα μας προσγειώνει από την αφήγηση και τη μυθοπλασία στο σήμερα και το αύριο. Στόχος είναι να αναδειχθούν οι υποχρεώσεις και η συναισθηματική εμπλοκή, τα ενδεχόμενα και όχι τα γεγονότα.
Ζήσαμε ιδιωτικές στιγμές που φανερώνανε ευαισθησίες τρωτότητα και πάθος.
Νοσταλγούσε και αναπαρήγαγε την ένδοξη φωνητική τέχνη του ως μουσικού. Ταυτόχρονα συνελάμβανε με ευστοχία το στίγμα της καινούριας εποχής και άρθρωνε τις εκφραστικές στρατηγικές του διαφορετικά.
Ζούμε σε μια δύσκολη, μεταβατική εποχή, όπου παλιά συστήματα αξιών σωριάζονται σε ερείπια, όλα αλλάζουν, όλοι τρέχουν και οι νέοι πασχίζουν ν’ αρπάξουν τις ευκαιρίες της ζωής όπως μπορούν.
Ο ίδιος έδειχνε παντοιοτρόπως την αναγνώρισή του στους νέους μουσικούς μας και ζούσε με πάθος τη μουσική μας συνέχεια.
Αδυναμία του ο Θόδωρος Γλάβας (λυράρης) που θέλησε να του μάθει πιο πολλά για να γνωρίζει πέραν του μουσικού ύφους και χρώματος και το βαθύτερο νόημα (ερωτικού, ξενιτιάς, αντίστασης κ.λ.π.) των κομματιών που «παίζονται» στον τόπο μας.
Με λύπη και στεναχώρια πληροφορήθηκα τον θάνατό του. Ένοιωσα πικρία και απογοήτευση επειδή δεν ανταποκρίθηκα όσο ζούσε σε μια συνάντηση-ερευνητική καταγραφή, που του είχα ζητήσει.
Ακόμη περιμένει …!
Ήθελε να τα πει σε κάποιον που δεν θα τα αλλοιώσει για να σωθούν σίγουρα …δεν πρόλαβε όμως. Ήθελε εγώ να διαχειριστώ τα μυστικά του αυτά ως κάτι πολύ σημαντικό.
Θα αναζητήσουμε τα χνάρια του στις σκορπισμένες στάχτες για να ανακαλύψουμε τα σπέρματα και τα ριζώματά του … το χρωστάμε… στον τόπο μας.
Πολλές φορές μου τηλεφωνούσε για να μου πει ένα τραγούδι ή έναν στίχο που θυμήθηκε και ταυτόχρονα το έπαιζε με τη λύρα του στο ακουστικό μου.
Υπάρχει όμως για όλους τους ανθρώπους η τελεσίδικη ώρα.
Αγαπημένε μας, Βασίλη Γλάβα, καλό σου ταξίδι!
Γιάννης Παπουτσής, πρόεδρος του Μορφωτικού & Πολιτιστικού Συλλόγου Μοναστηρακίου Δράμας
Μοναστηράκι 14 02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου