20η Ιουλίου 1974. Η μέρα που σταμάτησε ο χρόνος για την Κύπρο. Η μέρα που προδόθηκε η Κύπρος . Η μέρα που αλλάζει τον ρουν της ιστορίας γι’ αυτό το χρυσοπράσινο φύλλο το ριγμένο στο πέλαγος.
11η Ιουλίου 2011. Τριάντα επτά χρόνια μετά, ο εφιάλτης του πικρού εκείνου καλοκαιριού ζωντανεύει ξανά, τούτη τη φορά όμως κάπως διαφορετικά . Είναι η μέρα που με το χάραμα της , τίποτα σε αυτό το νησί δεν θα είναι όπως προηγουμένως . Η Κύπρος του ονείρου γίνεται η Κύπρος του ολέθρου και της καταστροφής , όχι όμως από τον γνωστό εχθρό αλλά από την ασχετοσύνη των κρατούντων.
Τριάντα επτά χρόνια μετά, και μεις αντί για τις συνηθισμένες εκδηλώσεις μνήμης τις περιόδου αυτής ξυπνήσαμε και πάλι με τον Αττίλα να ζωντανεύει ξανά μνήμες και θύμισες πικρές, με τα βήματα της μπότας του Τούρκου κατακτητή να ηχούν και πάλι στ’ αφτιά μας. Με το Ταγιπ Ερντογάν , τον τούρκο πρωθυπουργό ,που με την επανεκλογή του κάποιοι εδώ στην Ελλάδα πανηγύρισαν γιατί πίστεψαν ότι τούτη τη φορά θα δώσει κάτι διαφορετικό, όσον αφορά την Κύπρο. Και πράγματι σε ένα διήμερο στα κατεχόμενα δίνει ένα ρεσιτάλ αδιαλλαξίας και επιθετικότητας με αποκορύφωμα τη δήλωση του ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν αναγνωρίζει αυτό που όλα τα κράτη της Γης αναγνωρίζουν . Την οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας . Αυτό που κράτησε όρθιο ο Τάσος, ο αείμνηστος Πρόεδρος με εκείνο το ΟΧΙ στο περιβόητο σχέδιο ΑΝΑΝ. Δήλωσε ακόμα ο Ερντογάν πως κανείς δεν μπορεί να αναμένει από την Τουρκία να έχει ως συνομιλητή της τον Πρόεδρο της Ε/Κ διοίκησης. Και όλοι να κόπτονται για αυτούς που δε σέβονται ούτε διεθνές δίκαιο, ούτε ΟΗΕ, ούτε τα ψηφίσματα του Σ.Α. και που προσπαθούν να τους βάλουν στην ΕΕ , σ΄ αυτή που η Κύπρος είναι ισότιμο μέλος, και το β΄ εξάμηνο του 2012 θα έχει και την Προεδρία της Ε.Ε. και που η Τουρκία δεν αναγνωρίζει σαν κράτος.
Κάθε Ιούλιο αυτές τις μέρες στην Ελλάδα και την Κύπρο με διάφορες εκδηλώσεις μνήμης καταδικάζουμε το πραξικόπημα και την εισβολή. Και μεις πέρυσι στη Δράμα, τέτοιες μέρες τιμούσαμε μετά από 36 χρόνια τους Δραμινούς λοκατζήδες των ΝΟΡΑΤΛΑΣ που συμμετείχαν στη επιχείρηση ΝΙΚΗ 1974 σαν απόδοση ελάχιστου φόρου τιμής , για τα όσα πρόσφεραν στην μικρή μας πατρίδα
Και φέτος ; Φέτος τα πράγματα αντιστράφηκαν. Αντί για επετείους και εκδηλώσεις μνήμης, μας πίκρανε πάλι ο Ιούλης με τη φονική έκρηξη στη ναυτική βάση Ευάγγελος Φλωράκης στο Μαρί. Και πάλι ο Ιούλης για την Κύπρο σκόρπισε πόνο και συμφορά. αλλά ξύπνησε και εφιάλτες ….
20η Ιουλίου 1974.
Ας δούμε μέσα από τις αναμνήσεις ενός έφεδρου καταδρομέα του Νεοπτόλεμου Κότσαπα της 33ης Μοίρας Καταδρομών πως έζησαν οι κάτοικοι της Κερύνειας και των γύρω περιοχών τις πρώτες ώρες της εισβολής, όπως τις αποτυπώνει στο βιβλίο του «ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΕΑΛΩ». Γράφει λοιπόν ο έφεδρος :
Από τις 5.30΄ η ώρα το πρωί του Σαββάτου, 20 Ιουλίου 1974, η πόλη της Κερύνειας στην περιοχή του φρουρίου και οι εγκαταστάσεις ραδιοεπισήμανσης της Εθνικής Φρουράς, που βρισκόντουσαν στην περιοχή του Κορμακίτη, δέχονται απρόσμενα και απροκάλυπτα τους πρώτους βομβαρδισμούς των τουρκικών αεροπλάνων, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα πλήττονται και από θαλάσσης με κανονιοβολισμούς. με το ξημέρωμα της μέρας το κακό γενικεύεται και οι βομβαρδισμοί επεκτείνονται σ’ ολόκληρη την επαρχία της Κερύνειας. Οι Τούρκοι εστιάζουν την πολεμική τους δραστηριότητα μέσα σε μια λωρίδα μήκους 20 χιλιομέτρων και πλάτους τεσσάρων, βόρεια του Πενταδακτύλου, από την πόλη της Κερύνειας μέχρι την παραλιακή περιοχή των Πανάγρων. Επίκεντρο των βομβαρδισμών παραμένουν κυρίως οι παραλιακές περιοχές του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας, το στρατόπεδο του 251ου Τάγματος Πεζικού, που βρίσκεται δυτικά της Κερύνειας και δυτικότερα οι περιοχές Πικρό-Νερό, 5-Μίλι, 6-Μίλι, Ζέφυρος, Αχειροποίητος και Αϊρκώτισσα, που βρίσκονται εντός των δημοτικών ορίων των κοινοτήτων Καραβά και Λαπήθου.
Οι κάτοικοι της περιοχής ξυπνούν έντρομοι και πανικοβλημένοι, και προσπαθούν να σωθούν χωρίς να λαμβάνουν έστω και τα στοιχειώδη και ελάχιστα μέτρα αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας. Κανένας δεν πιστεύει στο τι βλέπει και τι ακούει, μα κανένας δεν είναι σε θέση να προβλέψει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.
Στις 6.30′ έφυγα από το σπίτι μου μαζί με δυο φίλους και γείτονές μου κατευθυνόμενοι προς τον Αστυνομικό Σταθμό της Λαπήθου, για κατ’ αρχήν κατάταξη και ενημέρωση. Πηγαίνοντας πεζοί στο κέντρο της κωμόπολης σε χώρο μεταξύ της εκκλησίας του Τιμίου Προδρόμου και του τουρκικού τεμένους της «πάνωτζιαμής», πήραμε την πρώτη γεύση του πολέμου, όταν μια οβίδα από πλοίο μας έκοψε το δρόμο. Ανατίναξε τα πάντα γύρω μας, ενώ εμείς σωθήκαμε από θαύμα. Περνώντας μέσα από τα ερείπια και τους μαύρους καπνούς συνεχίσαμε το δρόμο μας, πιο προσεκτικοί αυτή τη φορά.
Μέσα από τη σύγχυση και τον πανικό, αποφασίσαμε να κινηθούμε ανατολικά, με κατεύθυνση την πόλη της Κερύνειας. Γίναμε ομάδα δέκα ατόμων, στοιβαχτήκαμε πάνω σε μικρό ιδιωτικό φορτηγάκι με τον εθελοντή οδηγό και ιδιοκτήτη του, που προθυμοποιήθηκε να μας μεταφέρει. Ξεκινήσαμε με βάση το αρχικό μας σχέδιο. Μέχρι στιγμής, παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, παραμέναμε εντελώς άοπλοι και συνεχώς εκτεθειμένοι στα τουρκικά πυρά και τους κινδύνους.
Ζητήσαμε όπλα, αλλά δυστυχώς δεν είχαν να μας δώσουν, μα ούτε και καταφέραμε να ενημερωθούμε ή να πληροφορηθούμε οτιδήποτε το σχετικό για την επικρατούσα κατάσταση.
Ανύποπτοι και εντελώς ανυποψίαστοι στις 7.15′ το πρωί περάσαμε από το σημείο του 5-Μίλι. Μετά από δέκα λεπτά ο χώρος αυτός έμελλε να γίνει το «Βατερλώ» της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου. Στις 7.25΄ οι Τούρκοι απέκοψαν το δρόμο και η απόβαση είχε ήδη αρχίσει. Έφεδροι και πολίτες, που μας ακολουθούσαν, καθώς και όσοι επεχείρησαν να περάσουν το σημείο του 5-Μίλι, κτυπήθηκαν απροειδοποίητα και κατατροπώθηκαν μαζί με τα οχήματά τους.
Για τους άτυχους περαστικούς, τους ευρισκόμενους στην περιοχή για οποιοδήποτε λόγο, η επιλογή των Τούρκων είναι μια και μοναδική. Αιφνιδιασμός, θάνατος και εξόντωση χωρίς χρονοτριβή, μόνο έτσι μπορεί να επιτύχει και να εδραιωθεί η απόβαση σ’ αυτό το κρίσιμο και αρχικό στάδιο. Σε μικρό χρονικό διάστημα, συντρίμμια και πτώματα ήσαν διάσπαρτα και εγκαταλειμμένα παντού.
Ήταν τα πρώτα ανυποψίαστα θύματα της τουρκικής εισβολής , η περισυλλογή και η ταφή τους σε ομαδικούς τάφους στη γύρω περιοχή καθυστέρησε τρεις ολόκληρες μέρες ...
Έτσι απλά περιγράφει ο έφεδρος τα όσα έζησε εκείνες τις πρώτες ώρες της εισβολής ανάμεσα στο φόβο και τον τρόμο, αφηγούμενος με παραστατικό τρόπο τις τραγικές εκείνες στιγμές του μαρτυρίου, του Γολγοθά για την Κύπρο και τους κατοίκους της. Ο πόλεμος άρχιζε …Το μαρτύριο ξεκινούσε… Εισβολή , κατοχή, προσφυγιά, αγνοούμενοι , εγκλωβισμένοι, Πράσινη γραμμή έποικοι, κατεχόμενα, ψευδοκράτος , και … και … και …
Τα χρόνια του πόνου και της πίκρας περάσανε και σιγά-σιγά η Κύπρος χάρις στο λαό της ορθοπόδησε. Όλοι μίλησαν για οικονομικό θαύμα. Όμως όλα αυτά μέχρι την 11η Ιουλίου 2011, όπου όλα έγιναν κομμάτια και θρύψαλα. Μια λέξη μόνο . Όλεθρος, Καταστροφή. Σίγουρα κάποιοι διερωτώνται. πώς έγινε το κακό. Η απάντηση όμως είναι τόσο απλή , ίσως και απίστευτη.
Από ένα πλοίο που κατέσχεσαν οι Κυπριακές αρχές μάζεψαν το θάνατο και τον μετέφεραν σε στρατώνα. Στη Ναυτική Βάση στο Ζύγι. Η μοναδική ναυτική βάση με την τεράστια σημασία για την άμυνα της μικρής μας πατρίδας. Εκεί λοιπόν , σ’ αυτή τη βάση τοποθετήθηκαν 98 εμπορευματοκιβώτια γεμάτα εκρηκτικά , κάτω από τον καυτό κυπριακό ήλιο με σαράντα βαθμούς υπό σκιάν. Αυτά όλα δεσμεύτηκαν στο λιμάνι όπου αγκυροβόλησε το πλοίο υπό κυπριακή σημαία και είχαν προορισμό άλλη χώρα. Αντί να μεταφέρουν αλλού το επικίνδυνο φορτίο, όλοι το γνώριζαν, το μετέφεραν και το τοποθέτησαν ανάμεσα στους ναύτες. Και ας φώναζε ο Διοικητής της βάσης για τρία χρόνια. Και ας διαμαρτυρόταν για την πυρίτιδα. Φώναζε, αλλά σε ώτα μη ακουόντων. Και άφησαν εκεί το θάνατο ανεξέλεγκτο, δίπλα στους στρατιώτες και τους αξιωματικούς. Πριν από λίγες μέρες υπεδείχθη η κατεπείγουσα ανάγκη μετακίνησης του κινδύνου, που κάθε μέρα τον μεγιστοποιούσε ο καύσωνας, όπως άλλωστε συνέβαινε επί μήνες. Παρά ταύτα ο θάνατος παρέμενε στη Βάση αναμένοντας απλά την ανάφλεξη της πυρίτιδας που θα σκότωνε, θα κατάστρεφε και θ’ άπλωνε το σάβανο του πένθους πάνω από την απροστάτευτη πατρίδα.
Το ιστορικό έγκλημα του Ιουλίου του 1974, γνωρίζουμε ότι προκλήθηκε από τη βλακεία και από την προδοσία της χούντας. Ήταν το φρικτό αποτέλεσμα της ασυνειδησίας του Ιωαννίδη και της παρέας του, που διέταξαν το πραξικόπημα, την εγκατάλειψη, την προδοσία και την παράδοση της Ελληνικής Κύπρου στον Αττίλα
Και σήμερα η ιστορία πάει να επαναληφθεί. Γίνονται συσκέψεις, και τίποτα παραπάνω για την ώρα. Το κακό έγινε και το ερώτημα με τα πολλά γιατί, παραμένει. Ποιος έδωσε τη διαταγή να μείνουν εκεί απροστάτευτα όλα αυτά τα εμπορευματοκιβώτια και μάλιστα σε ακάλυπτο χώρο; Στο τραγικό γιατί χρειάζονται απαντήσεις πειστικές. Αν χρειαστεί και τιμωρίες, που θα πατάξουν οριστικά την αδιαφορία και την ανευθυνότητα εκείνων που πήραν τη εξουσία με μεγάλα λόγια ,τάσσοντας πολλά και προπαντός λύση του Κυπριακού ,λόγια τα οποία δυστυχώς στην πορεία αποδείχτηκαν ανεφάρμοστα. Αυτούς που κρατούν στα χέρια τους τη μοίρα των παιδιών και της άμυνας της πατρίδας.
Η καταστροφή της 11ης Ιουλίου 2011 ήλθε ίσως σε ακατάλληλη ώρα. Οι προεκτάσεις της σίγουρα θα έχουν επιπτώσεις στο λαό. Κοινωνική δυστυχία. και άγριες φορολογίες είναι αυτά που θα ακολουθήσουν . Ο λαός της Κύπρου θα κληθεί να πληρώσει και πάλι το τίμημα με θυσίες για όλα αυτά τα δισεκατομμύρια που θ’ απαιτηθούν για τη δημιουργία νέου ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού στην Κύπρο. Ρεύμα δεν υπάρχει στο βαθμό που πρέπει. Ακόμα και το νερό στην Κύπρο θα το πούμε νεράκι, γιατί χάλασαν και οι μονάδες αφαλάτωσης και το υπάρχον δεν επαρκεί.
Όσο για τους κρατούντες θ’ αναζητούν τους ενόχους της συμφοράς στα όρη στα άγρια βουνά , αν και ο λαός πιστεύει πως ξέρουν τους αίτιους της συμφοράς και μάλιστα μιλάνε για υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Στο μεταξύ η Κύπρος οδηγείται στην …ηλεκτρική καρέκλα του Αττίλα χωρίς να ερωτηθεί. Γιατί εδώ κατάντησαν την πατρίδα. Την δένουν στην ηλεκτρική καρέκλα με τη συμφωνία ηλεκτρικής εξάρτησης από το ψευδοκράτος, ενώ ουδέποτε απευθύνθηκαν στον ΟΗΕ, ή σε άλλους που μπορούσαν και μπορούν να βοηθήσουν αυτή τη δύσκολη στιγμή, σύμφωνα με τη δήλωση του αντιπροσώπου της Γαλλίας ( «Φιλελεύθερος» 18 Ιουλίου 2011). Και επιτρέπουν στον ειρηνοποιό Τούρκο πρωθυπουργό τον Ταγίπ Ερντογάν που ήρθε στην Κύπρο στις 20 του Ιούλη για να παραστεί στις εκδηλώσεις της εισβολής να μιλά για το χάλι της Ε/Κ πλευράς και εκβιαστικά να θέλει λύση.
Δράμα , 22 Ιουλίου 2011
Ζαχαρίας Κύζας
Παραλίμνι
Αμμοχώστου
ΚΥΠΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου